Architektura uzdrowiskowa

  • Ocena
  • Dla dwojga
  • Dla dzieci
  • Dla dorosłych
  • Dla seniorów
Opis

Znaczącym elementem uzdrowiska jest jego architektura. Nie jest monumentalna ani prowokacyjna. Raczej dopasowana do krajobrazu, otwarta na piękne otoczenie, ale i pozwalająca zachować intymność. Wszak służy głównie tym, którzy chcą zregenerować nadwątlone chorobą siły, poddać się leczniczym zabiegom i unikając nadmiernego wysiłku, przyjemnie wypocząć. Poddasza zaadaptowane na pełniące funkcje mieszkalne, drewniane balkoniki, ganki, werandy czy rzeźbione obramienia okien to typowe elementy polskiej architektury uzdrowiskowej XIX w., jakiej liczne przykłady do dziś stroją zakątki Szczawnicy.

Szczególnie bogata jest w nie ulica Zdrojowa i plac Dietla, przy którym znajduje się m.in. zbudowana w 1852 r. willa „Szwajcarka Górna”, w jakiej swego czasu wypoczywał Kazimierz Przerwa-Tetmajer, budynek „Stara Kancelaria” wzniesiony w latach 1864-65 czy willa „Pałac” wystawiona w 1864 r.

Ta ostatnia należała kiedyś do Władysława Szalaya i jego ojca Józefa uważanego za właściwego twórcę uzdrowiska. Józef Szalay od 1839 r. niemal przez 40 lat skutecznie starał się o jego rozwój i reklamę, to on wydał pierwszy przewodnik po Szczawnicy oraz „Album Szczawnicki” z własnymi rysunkami ukazującymi miejscowość i jej górskie okolice.

Mini przewodnik

Pienińskie uzdrowisko szczyci się unikalnym stylem zabudowy. Postawione w połowie XIX stulecia pensjonaty, domy zdrojowe, wille i zakłady przyrodolecznicze na stałe wpisały się w miejski krajobraz. Bodaj najpiękniejsze budowle w całej Szczawnicy zbudowano w obrębie placu Dietla i ulicy Zdrojowej. Z eleganckiego grona warto wyróżnić “Szwajcarkę Górną” i “Pałac”.


Opinie

Dodaj opinię
Ocena ogólna:
Dla dwojga:
Dla dzieci:
Dla dorosłych:
Dla seniorów:

Komentarze (0)
Dodaj komentarz
Lokalizacja